فضا-زمان، مفهومی ۴ بعدی است که ذهن ما قدرت تصور آن را ندارد. حال این سوال بوجود می‌آید که با توجه به درک نشدن فضای ۴ بعدی، چگونه می‌توان اثبات کرد که فضای ۴ بعدی وجود دارد.
پارادوکس دوقولوها
مطابق نسبیت خاص انیشتین، ما می توانیم از همزاد دوقلوی خودمان پیرتر باشیم،زیرا زمان بسته به نوع حرکت ما می تواند آهسته تر یا تند تر سپری شود.
دو چهارچوب را در نظر می گیریم، یکی ما، که روی زمین ساکن هستیم و دومی همزاد ما، که با موشک از ما دور می شود. و در نظر داریم که ساعتها، مثل هم است.
ابتدا ساعت خودمان را در نظر می گیریم، هر بار که نور،یک رفت و برگشت انجام می دهد یک شماره اضافه می کنیم و همزاد ما هم همین کار را انجام می دهد. وقتی به ساعت همزاد خود نگاه می کنیم به خاطر حرکت جانبی، نور مسیر بیشتری را برای هر تیک طی می کند.از آنجایی که سرعت نور برای همه یکسان است حرکت رفت و برگشت کامل برای ساعتش بیش تر طول می کشد. پس از دید ناظر روی زمین، زمان در سفینه متحرک آهسته تر سپری می شود.
حال از دید همزاد دوقلو، ما درحال حرکت هستیم و باید ساعت ما آهسته تر از همزادمان کار کند. پس هر دو به این نتیجه می رسند زمان برای دیگری آهسته می گذرد.
حال فرض کنیم ما و همزادمان روی زمین باشیم،ما روی زمین و همزادمان با سفینه از زمین دور می شود و با نصف سرعت نور دور می زند و برمی گردد
مشکل اینجاست که از دید همزاد ما او هست که ساکن است و ما روی زمین دور شدیم و برگشتیم ماییم که با نصف سرعت نور دور شدیم. پس همزاد ما ساعتمان را می بیند که آهسته کار می کند
وقتی همزاد ما برمیگردد یا جوان تر است یا پیرتر و نمی تواند تلفیقی از هر دو باشد.
مفهوم مدیریت زمان و نسبیت زمان
تمامی افراد در طول روز ۲۴ ساعت زمان دارند و معمولا عمر یکسانی داریم. ولی چه اتفاقی می افتد که برخی در همین مدت زمان ثابت کارهای بیشتری انجام می دهند و موفقیت بیشتری کسب می کنند. می توان از مفهوم نسبیت زمان برای این مورد استفاده کرد ولی اشتباه نکنید و قرار نیست ما به فضا برویم. با مدیریت زمان می توان از زمان هایی که در اختیار ما قرار دارد بهترین استفاده را کنیم.